---δεν μπορουσε να καταλαβει, να δει, να νιωσει...
Εκανε μερικα βηματα ασυνειδητα....κενες σκεψεις περνουσαν απ' το μυαλο της....
-- εξι μηνες......εξι μηνες.....ελεγε ξανα και ξανα.... εξι μηνες......
Δακρυα σταζανε στα μαγουλα και τον λαιμο της...επνιγε τους λυγμους της...
Δεν μπορουσε να το πιστεψει....τωρα που ηταν ευτυχισμενη,
τωρα που ειχε βρει τα παντα στο προσωπο του Αλεξ...
Τωρα, ολα πεθαιναν γυρω της....ολα θα τελειωναν σε λιγους μηνες απο σημερα...
Ειχε παει πριν μια εβδομαδα στο γιατρο της....να κανει καποιες εξετασεις,
--ειχε ζαλαδες και καθυστερηση του κυκλου της....
Ηταν σιγουρη πως θα χαριζε στον ανθρωπο της, ενα πλασματακι ολοδικο τους....
--σαν να το νιωθε μεσα της...πως αυτο ηταν....πως αυτο ειχε....
Στην σκεψη αυτη, πριν μια βδομαδα, ειχε ξεσπασει σε δακρυα χαρας,
ξεχυλιζε απο ομορφες σκεψεις για το μελλον τους.....
Το πρωι, ειχε φιλησει τον Αλεξ...δεν του ειπε κατι...ηθελε να το σιγουρεψει πρωτα...
Πηγε στο γιατρο της και εκανε ολες τις εξετασεις....ηταν χαρουμενη....
Εκανε ηδη ονειρα, σκεφτοταν ονοματα, σκεφτοταν πως θα του το πει....
--εβλεπε το προσωπο του στο μυαλο της....τις εκφρασεις που θα επαιρνε....
Χαμογελουσε.....σαν μικρο παιδι...οπως ειχε χρονια να χαμογελασει.....
Και τωρα......απλα ειναι κενη.....νεκρη απο καθε ευτυχια....
Καθισε λιγο να ηρεμησει...να ειναι ικανη να φτασει μεχρι το σπιτι,
να σκεφτει... το πως θα τακτοποιησει τα παντα.....
Επρεπε να πει, να το μοιραστει με το Αλεξ, αλλα δεν ηθελε.....
Δεν ηθελε να δει το προσωπο μετα απο αυτα που θα ακουγε,
δεν ηθελε να ζησει, να νιωθει και τον δικο του πονο.....
Δεν του αξιζε....δεν του αξιζε πλεον εκεινη...γιατι αν μαθαινε....
--δεν θα μπορουσε να ειναι ευτυχισμενος και δεν ηθελε με τιποτα
στον κοσμο να τον πληγωσει με οποιοδηποτε τροπο.....
Εφτασε σπιτι, ηταν τοσο ευγνωμων που ελειπε εκεινος....
--δεν θα μπορουσε να του το κρυψει, αυτη την στιγμη,
δεν ειχε μπορεσει ακομα να φτιαξει την μασκα ηρεμιας,
δεν ειχε καταφερει ακομα να σταματησει τα δακρυα της και
τις ασχημες σκεψεις της....
Θα ηταν ακομα για ωρες στο γραφειο του.....ηταν δυσκολη περιοδος
για τον Αλεξ και η Λυρα δεν ηθελε.....δεν ηθελε να του φορτωσει και
τα δικα της "προβληματα"....
Ολα επρεπε να γινουν...χωρις να καταλαβει τιποτα εκεινος..
--Της εμειναν εξι μηνες ζωης και θα τον εκανε ευτυχισμενο,
δεν θα χαλουσε ουτε εναν δευτερο κοντα του με ασχημες σκεψεις...
Ο Αλεξ, μονο αυτος θα μετρουσε --αυτο αποφασισε......
--μαζεψε δυναμεις, εφτιαξε την μασκα, εδιωξε καθε σκεψη περι θανατου....
περι....εκτρω_σεις.... (παντα εσπαγε στην λεξη αυτη)....
Το πρωι ειχε μαθει τελικα τα αποτελεσματα....
---ειχε καταλαβει απο το προσωπο του γιατρου πως δεν ηταν καλα αυτα
που θα ακουγε...... την ειχε ρωτησει αν ειχε ερθει μονη και αν..
θα ηθελε να καλεσει καποιο αγαπημενο της προσωπο να ερθει....
--Η Λυρα απλα κουνησε αρνητικα το κεφαλι της και ειπε να συνεχισει.....
Εκεινος...εβγαλε μια βαρια ανασα, ετριψε τα ματια του.....και ξεκινησε να μιλα....
---Ναι....ηταν εγκυος -προς στιγμη χαμογελασε -αναρωτηθηκε γιατι ηταν ασχημα τα νεα...
αλλα πριν μπορεσει να φερει αντιρρηση.....την χτυπησαν σαν ρευμα η επομενες λεξεις του....
--"πρεπει να κανεις εκτωση Λυρα....πασχεις απο KLH47, θα σε τρωει απο μεσα....
μερα με την μερα θα νιωθεις πιο αδυναμη...το εμβρυο δεν θα αντεξει να αναπτυχθει,πεθαινει μαζι με σενα Λυρα....θα πρεπει να κανεις εκτρωση....δεν εχεις αλλη λυσ---.....
---Μετα απο αυτο...σταματησε να ακουει.....εκλεισε ολους τους ηχους εξω απο το μυαλο της....
Εγνεψε στο γιατρο, σηκωθηκε πριν τελειωσει και βγηκε εξω...
--ετρεξε οσο πιο μακρυα μπορουσε απο εκει....οσο μπορουσε πιο γρηγορα....
Οταν γυρισε ο Αλεξ.....εκεινη του χαμογελασε....τον αγκαλιασε σφιχτα.....
--του ζητησε να την κρατησει αγκαλια του, ολη νυχτα....
Του ειπε πως απλα της ελειψε πολυ αυτες τις μερες.....
Τον φιλησε σαν να ηταν το τελευταιο τους φιλι......κανανε ερωτα και δεν την αφησε λεπτο....
Την αγαπουσε....ηταν για αυτον... (χαμογελασε), ηταν η ζωη του....
Καταλαβε πως κατι αλλαξε πανω της, αλλα δεν την ρωτησε.....
Αν δεν ηθελε εκεινη να του το πει, δεν του το ελεγε απλα.....
--Ειχαν μαλωσει πολυ στο παρελθον για αυτο το λογο και παντα,
παρεδιδε τα οπλα του με εκεινη......Οταν ηθελε η Λυρα,
τον αγκαλιαζε και του ελεγε τα παντα....μεχρι τοτε απλα σιωπουσε.....
--το σεβοταν πλεον.....ηταν η επιθυμιας της.....και θα περιμενε....
Οτι και αν την ετρωγε, θα του το ελεγε σε λιγες μερες....
Την κοιταξε, την φιλησε....ειχε ηδη αποκοιμηθει -ανησυχη,
την κρατησε πιο σφιχτα κοντα του και κοιμηθηκε με την σκεψη της....
Δεν του εδειξε αυτους του μηνες, σταγονα απο την αρρωστια της,
το πονο που ενιωθε για το πλασματακι τους....για την πραξη της....
Του χαμογελουσε, του στεκοταν, τον αγαπουσε καθε μερα περισσοτερο....
--Ισως - μαλλον, ηταν λαθος της, να του το κρυψει, να τον κοροιδευει....
Μα....δεν μπορουσε να αντιμετωπισει τον δικο του πονο.
απλα δεν μπορουσε να το πληγωσει....να τον βλεπει να υποφερει για εκεινη...
Εκεινος για την Λυρα, ηταν η μονη οικογενεια που ειχε ποτε της,
η μονη της πραγματικη αγαπη......και δεν θα του ελεγε τιποτα...
--οσο μπορουσε να το κρατησει κρυφο....θα το εκανε.....
Εκεινους του μηνες, οσο ελειπε ο Αλεξ στην δουλεια....εκεινη,
εκανε οσα της ελεγε ο γιατρος....επαιρνα τα φαρμακα της
για να κρατιεται δυνατη....
Οταν εφυγε μια βδομαδα για καποιες δουλειες του γραφειου του,
εκανε την εκτρωση.....
Μια βδομαδα.....τοσο ειχε για δειξει τον πονο της.....
Μια βδομαδα κλειστηκε στο σπιτι τους και θρηνουσε με λυγμους
για την ψυχουλα του παιδιου τους.....
Ειχε μια βδομαδα να πεθαινει και να πεθαινει..μαζι με το πλασματακι τους....
Μετα απο αυτο....θα επρεπε να δειξει δυνατη για τον Αλεξ....
---θα επρεπε.....και το εκανε.......
Ηταν δυνατη για να μπορεσει να τον κανει ευτυχισμενο στις τελευταιες της μερες....
Αλλα μετα τι......σκεφτοταν, μετα τι....πως θα το μαθαινε, πως θα ηταν ο Αλεξ....
Τι θα σκεφτοταν.....τι θα εκανε..... δεν ηταν σωστο αυτο που εκανε...
Κοροιδευε τον εαυτο της...κοροιδευε εκεινον.....ομως δεν το σταματησε...
---δεν ηταν αρκετα δυνατη για να το κανει....ηταν πλεον αργα....
Οσο εκεινος δεν ηταν σπιτι, του εγραφε γραμματα,
του ελεγε της κρυφες της σκεψεις, τους φοβους της για εκεινον.....
Δεν θα τον αφηνε στην αγνοια....θα ηξερε τα παντα....
--αλλα θα τα μαθαινε, μετα το θανατο της......
Οπως εκανε παντα....θα το μαθαινε αργα και θα θυμωνε μαζι της....
θα την κατηγορουσε, αλλα θα ηταν αργα......αργα για ολα...
---Ηταν τοσο αδυναμη για να τα αντιμετωπισει αυτα.....
Περνουσε γρηγορα ο καιρος, γινοταν ολο και πιο αρρωστη....
--λιποθυμουσε, ξεχνουσε βασικα πραγματα, αιμοραγουσε..
Αλλα για τον Αλεξ....για εκεινον ηταν παντα εκει.....
----δεν του εδειχνε τιποτα απο ολα οσα περνουσε....
Ενιωθε πως ερχοταν η μερα που θα τελειωνε η ζωη της....
--θα γινοταν απο μερα - σε μερα, οπως την ειχε πει ο γιατρος της.....
Μαζεψε μια βαλιτσα...θα πηγαινε να πεθανει στο νοσοκομειο,
αν και δεν θα μπορουσαν να την σωσουν....απλα τουλαχιστον..
--δεν θα την εβλεπε ο αγαπημενος της να πεθαινει.....
Πριν φυγει.....πηρε ενα χαρτι και ξεκινησε να γραφει......
"Δεν θα μπορουσα να ειχα ζητησει τιποτα περισσοτερο απο σενα,
ησουν....εισαι ο ανθρωπος μου.....
Η αγαπη που ζητουσα και ευχομουν να γνωρισω, να νιωσω, να ζησω...
...εισαι εσυ....
Εισαι η οικογενεια μου....σ΄αγαπαω με ολη μου την δυναμη....
Σ΄αγαπαω....οπως με αγαπας και εσυ ψυχουλα μου.....
Σ΄αγαπαω οπως σε αγαπησα εκεινη την πρωτη στιγμη που χτυπησε
η καρδια μου για σενα, εισαι ο ερωτας μου.....
Δεν θα μπορουσα να νιωσω..πιο ευτυχισμενη κοντα σου,
με εκανες να πεταω και να ονειρευομαι καθε λεπτο που ησουν μαζι μου...
Με εκανες να μου φτανει να χαμογελαω στην σκεψη σου, στο ακουγμα
της φωνης σου...του ονοματος σου....Αλεξ.....δικος μου εισαι.....
Χαμογελουσα.....εκλαιγα για σενα......σ' αγαπαω....ζωη μου...
Με εκανες να θελω να υπαρχω....υπαρχω....υπηρχα..... για σενα.....
Με εκανες οικογενεια σου, ανθρωπο σου.....
Ησουν για μενα αγγελος -δικος μου, ησουν το μισο μου.....
Σε παρακαλω...μην με μισησεις....μην με ξεχασεις.....
Μη με διωξεις.....θα ερχομαι κοντα σου.....ακομα......
Ακομα και οταν το σωμα μου θα εχει πεθανει....θα ερχομαι.....
Θα ερχομαι να σε αγγιζω, θα ερχομαι να ακουμπαω τα χειλη σου...
Θα ερχομαι...πιστεψε με...θα ερχομαι με την ψυχη μου...
--Θυμασαι...σε ειχα ρωτησει.....πιστευεις στην ψυχη...
και μου απαντησες πως ναι πιστευεις.....σου χαμογελασα,
σε αγκαλιασα, σε φιλησα.....
Θα ερχομαι γιατι ουτε ο θανατος με χωριζει απο σενα....σ'αγαπαω τοσο πολυ....
Καρδουλα μου, κομματι μου, ψυχη μου δικη μου......να προσεχεις....
--να προσεχεις τον εαυτο σου...για μενα....και ας μην το αξιζω αυτη την στιγμη...
Οσα εκανα, οσα σου εκρυψα....ειναι το μεγαλο μου λαθος....
--αλλα δεν μπορουσα....απλα δεν μπορουσα.....
Να προσεχεις...... για μενα....
Η τελευταια μου σκεψη θα εισαι --εσυ.... η τελευταια μου ελπιδα, πνοη....
θα ειναι ολα δικα σου..... Ολα ησουν εσυ για μενα.....
Μην μου κλαις......θα ειμαι κοντα σου.....θα ερχομαι.....
Παντα θα ειμαι κοντα σου...παντα δικη σου......
Σ΄αγαπαω.....μην μου θυμωνεις.....
σ'αγαπαω....σ'αγαπαω....σ'αγαπαω....σ'αγαπαω....σ'αγαπαω....
Μην το ξεχασεις ποτε.....μην το ξεχασεις ποτε.....ποτε...ποτε....
Σ'αγαπαω........"
Εκρυψε το γραμμα στο αγαπημενο της βιβλιο, πανω στο γραφειο του...
Θα το ανοιγε......εκεινος θα το καταλαβαινε.....
Ποτε της, δεν θα εφευγε...χωρις να του πει....χωρις να του αφησει κατι...
Εκεινος θα το ηξερε....θα το διαβαζε......
Εκλεισε την πορτα.....αφησε τα δακρυα της να τρεξουν.....και εφυγε....
----
Σε λιγες ωρες η Λυρα πεθανε....
Πνιγμενη στον πονο της.....για τον Αλεξ της.....
Πεθανε με την σκεψη της σε εκεινον.....
Αφησε την πνοη της στο κρεβατι του νοσοκομειου....
---με τους γιατρους να προσπαθουν ματαια.....
Μα η ψυχη της.....η Λυρα....ταξιδευε προς τον ανθρωπο της....
--προς την αγαπη της και το μονο προορισμο που ηξερε για παραδεισο της....
Θα ηταν για παντα κοντα σε εκεινον....θα ηταν παντα μαζι με τον Αλεξ της.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου