Τα χρόνια που περνάνε, τα βλέπουμε στις ρυτίδες των παιδικών φίλων και των παλαιών δεσμών μας, σαν αμείλικτα πειστήρια του χρόνου που κύλησε σα νερό και χάθηκε. Και δεν παύουν να αποτελούν μια σπαρακτική απόδειξη απωλειών: λάμψης, γοητείας, φρεσκάδας.
Οι δικές μας ρυτίδες όμως -έτσι αισθανόμαστε!- είναι αποτέλεσμα πολύτιμων εμπειριών της ζωής, λάφυρα κερδισμένα μετά από εναγώνια θήρευση που μας κάνουν γοητευτικούς (μόνο σ’ εμάς τους ίδιους, άραγε;). Κάθε μία τους αντιπροσωπεύει μια μοναδική στιγμή που μας σημάδεψε ανεξίτηλα και ως τέτοια, είναι πολύτιμη και, μοιραία, αποδεκτή.
Και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ο χρόνος περνάει κι ενώ αυτή η διαπίστωση είναι μελαγχολική, το γεγονός αυτό καθ’ εαυτό, δεν είναι κατ’ ανάγκη μελαγχολικό.
Μ’ αρέσει που περνάει ο χρόνος, μ’ αρέσει που μεγαλώνω. Που ό,τι περνάει δεν ξαναγυρνάει, γιατί αυτό το κάνει μοναδικό. Κι ακόμα, μ’ αρέσει η μελαγχολία για το χρόνο που φεύγει, είναι σαν απότιση τιμής σ’ έναν αγώνα που, ακόμη κι αν μας δόθηκε Άνωθεν, δεν παύει να είναι κατάδικός μας.
Κι έτσι, μέσα από τον αγώνα, ζούμε και δεν πεθαίνουμε ποτέ.
Πεθαίνουν μόνο όσοι δεν έχουν ζήσει κι άφησαν τη ζωή να χαθεί με δική τους ευθύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου